کشاورزی ودامی

1)     جو (Barley)

       جو یک ماده خوراکی ایده آل برای نشخوار کنندگان و غیر نشخوار کنندگان محسوب می شود. میزان پروتئین خام آن بین 6 تا 14% متغیر بوده (خوشبختانه جو ایرانی از نظر پروتئین نسبت به جو وارداتی برزیلی و آرژانتینی از درصد بالای پروتئینی برخوردار می باشد.) نشخوارکنندگان از انرژی بالای جو که عمدتاً از نشاسته آن ناشی شده و به میزان زیادی قابل تخمین است بهره می گیرند و این امر باعث افزایش پروتئین شیر و تسریع رشد می شود.

       در صورت استفاده از جو در جیره نشخوارکنندگان، میزان کمی (حدود 10 درصد) از آن بدون آن که تخمیر شود، می تواند از شکمبه عبور نماید. از نظر کیفی، جو مثل تمام غلات از کیفیت پروتئینی متوسطی بر خوردار بوده و به ویژه از نظر اسید آمینه لیزین محدودیت و یا کمبود دارد. جو جهت تکمیل علوفه ها مناسب بوده، اما در این مورد و به ویژه در مورد دانه هایی که عمل آوری می شوند. باید به تعادل مواد معدنی و ویتامین های جیره توجه نمود.

      جو به طور کلی از نظر ویتامین های A  E, D,(محلول در چربی) و ماده معدنی کلسیم فقیر است. باید توجه داشت که عمل آوری دانه های مرطوب با استفاده از اسید پروپیونیک باعث کاهش بیشتر میزان ویتامین  Eموجود در آن ها می شود.

خوش خوراکی جو نسبت به غلات دیگر کمتر است.

مصرف زیاد آن در نشخوارکنندگان ممکن است باعث ایجاد اسیدوز (کاهش PH شکمبه) و یا نفخ شود.

2)    تفاله چغندر قند(Sugar Beet Pulp) یا (Beet Pulp)

   میزان انرژی قابل تخمیر در شکمبه این فرآورده بالاست. از نظر سطوح انرژی مانند جو بوده،

اما میزان پروتئین آن کم تا متوسط است. حاوی مقدار زیادی الیاف قابل هضم (عمدتاً سلولز) است که همین ویژگی آن را برای نشخوارکنندگان مناسب می سازد زیرا باعث پایداری و ثبات محیط شکمبه شده و تولید استات را تحریک می نماید، سطوح فسفر و نشاسته موجود در این فرآورده کم بوده، اما حاوی مقادیر خوبی از قند هاست. این فرآورده تا حد زیادی قادر به جذب مایع بوده و بنابراین، می تواند به عنوان یک ماده افزودنی به سیلو افزوده گردد تا از اتلاف مواد مغزی جلوگیری نموده و ارزش غذایی سیلو را هم حفظ نماید و از نظر خوشخوراکی خیلی خوب می باشد.